Jadwiga Szeptycka (Szembek)

Jadwiga Szeptycka (Szembek) urodziła się w Siemianicach 16 marca 1883 roku, a zmarła 27 września 1939 roku. Była córką Piotra Szembeka i Marii z Fredrów. Odebrała staranne wykształcenie domowe. Jako nastolatka, wraz z siostrą zorganizowała Związek Dzieci Polskich i tajną szkołę, która funkcjonowała w latach 1898-1904 w Siemianicach i okolicznych miejscowościach. W roku 1897 wraz z siostrą Zofią przystąpiła do badań archeologicznych cmentarzyska z okresu rzymskiego w rodzinnej wsi. Rezultaty badań opracowała w „Sprawozdaniu z poszukiwań archeologicznych odbytych ostatnimi laty w Siemianicach”. Poza archeologią interesowała się kulturą ludową Wielkopolski, później Galicji Wschodniej, i wreszcie Małopolski Wschodniej. Zbierała pieśni ludowe (zapisy nutowe i teksty), rejestrowała obrzędy, zwyczaje, informacje o zdobnictwie, architekturze itp. Utrzymywała kontakt z Sewerynem Udzielą i dzięki jego pomocy wydała pod kryptonimem „Przyczynki do etnografii Wielkopolski”. Praca ta, wraz z publikacją siostry „Dalsze przyczynki do etnografii Wielkopolski”, uchodzi za największy po Kolbergu zbiór materiałów o kulturze ludowej tego regionu. Interesowała się również literaturą i malarstwem. W 1902 roku wyszła za mąż za Leona Szeptyckiego i przeniosła się do Przyłbic k. Jaworowa w województwie lwowskim. Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę została wraz z mężem zamordowana przez funkcjonariuszy NKWD, przybyłych do majątku.