Aleksander Szembek

Aleksander Szembek urodził się w Siemianicach 12 stycznia 1886 jako syn Piotra Szembeka i Marii z Fredrów. Oleś – bo tak zdrobniale go nazywano – razem ze starszymi siostrami: Jadwigą i Zofią uczestniczył w pracach archeologicznych w Siemianicach. Brał czynny udział w pracach założonej w pałacu przez siostry tajnej szkoły polskiej, w której dzieci z kręgu rodziny i znajomych uczono języka polskiego, polskiej literatury i historii. Mały Aleksander w dzieciństwie otrzymał staranne wykształcenie z zakresu historii, literatury, przyrody, języków obcych i rysunku. Do gimnazjum uczęszczał w Ostrowie Wlkp. Należał w tym czasie do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana. Wiosną 1905 r. miał zdawać maturę, ale ją odroczono. Powodem była działalność patriotyczna polegająca na rozprowadzaniu polskich książek wśród dzieci chłopskich. Zainteresowała się tym niemiecka policja, ale śledztwo w tej sprawie umorzono. Maturę zdał z wynikiem celującym, jednak na świadectwie maturalnym umieszczono naganę za „niedojrzałość polityczną”.

Studia rozpoczął we Wrocławiu, by następnie przenieść się do Lipska i dalej na uniwersytety w Belgii i Francji, gdzie wspomagał materialnie uboższych studentów z Polski. Pasjonował się ekonomią, ale poświęcił się dyplomacji. W dniach 3-5 XII 1918 r. jako jedyny ziemianin z powiatu kępińskiego uczestniczył w obradach Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego wyjechał do Poznania z zamiarem wstąpienia do polskiej armii. Okazało się jednak, że ma zbyt słabe zdrowie. Z uwagi na jego wykształcenie powierzono mu kierownictwo resortu rolnictwa w Komisariacie Naczelnej Rady Ludowej

Aleksander Szembek z ramienia Rzeczypospolitej został wyznaczony na polskiego komisarza granicznego do ustalenia granicy z Niemcami po I wojnie światowej. Ocenia się, że dzięki jego zabiegom w rękach polskich znalazło się ponad 80 miejscowości na pograniczu Wielkopolski i Śląska. Pełnił funkcją Naczelnika Wydziału Północnego w Ministerstwie Spraw zagranicznych. W 1923 r. został radcą ambasady polskiej w Paryżu.

Niespodziewanie w lipcu 1926 r. został odwołany z Paryża do Warszawy. Ostatnią jego czynnością w Siemianicach było rozpoczęcie przebudowy „szpitalika” dla wysłużonych pracowników – zakładano w nim wodociągi i kanalizację.

Paryż stał się celem jego ostatniej podróży, gdzie miał wygłosić wykład dotyczący jego nowej książki z zakresu ekonomii. Nie doszedł on jednak do skutku z powodu jego nagłej śmierci 2 lutego 1928 r. Jego ciało zostało przewiezione z Paryża do Siemianic i spoczęło w rodzinnej krypcie siemianickiego kościoła.

W 2009 r walne zgromadzenie Wielkopolskiej Izby Rolniczej przyjęło uchwałę w sprawie ustanowienia wyróżnienia po d nazwą „Medalion im dr. Aleksandra hr. Szembeka za działalność na rzecz rolnictwa i rozwoju wsi wielkopolskiej”.